Moederdag.
Vanmorgen werd ik verrast met zelfgemaakte cadeaus een dvd en een ontbijtje op bed.
Vol trots stonden ze naast me en mijn hart zwol op.
Ik voel me meer als gezegend dat ik moeder mocht worden. En nog wel van de twee allerleukste kinderen van de hele wereld!
Wat fijn dat zij in mijn leven zijn gekomen.
Wat fijn dat ik elke dag blij van ze wordt.
Moederdag
Het is een commercieel iets. Bedacht door een wenskaartenfabrikant, heb ik begrepen.
En dat was te merken de afgelopen weken.
Zoveel reclames.
Zoveel facebook likes voor statements als: "Deel dit als jij ook de liefste moeder hebt, en win dit verwenpakket voor haar"
Zelfs even het nieuws checken zorgde voor een poll: Heb jij je moederdagcadeau al in huis?
Moederdag
Het zijn kleine speldenprikjes. Al die commercie rond moederdag herinnert mij er telkens weer, op pijnlijke manier aan het feit, dat ik geen moederdagcadeautje hoef te kopen.
Mijn cadeau voor mijn moeder kan niets anders zijn dan heel veel liefde, die ik elke dag in grote golven naar de hemel stuur.
En nee, ik ben niet zielig. En wens me nou vooral geen sterkte toe.
Ik heb en had meer dan genoeg kracht om, niet zozeer de dood, als wel het ziek zijn en het missen van mijn moeder een plek te geven in mijn leven.
Elke dag is er wel iets wat mij herinnert aan haar: Ik hoor mezelf iets zeggen, en dan echo't haar stem in mijn herinnering, omdat zij ooit hetzelfde zei tegen mij.
Of ik zie iets of iemand en herinner mij iets moois.
Gedachtes aan mijn moeder zijn (en dat is niet vanzelf gegaan) altijd fijne gedachtes. Gedachtes die ik oproep, omdat ik er op dat moment voor kies, of behoefte aan heb.
Dus ik ben blij als de dag van morgen komt.
Dan is de moederdaggekte weer over en kan ik zelf kiezen of en hoe ik aan haar denk.
