Een damespaard gaat zo.....
Terwijl Dinand of Florine op mijn schoot schatert van het lachen, leren ze hun evenwicht te hervinden, en vertrouwen op mij, dat ik ze uit het 'gat in de weg' zal tillen en dat ze, hoe hobbelig het ook is, niet zullen vallen, want ik vang ze op.
Zo belangrijk.
Een levensles.
En die krijgen wij ook.
Onze weg is hobbelig de afgelopen jaren. Of we zitten op zo'n boerenknol, ik weet het niet.
Grote toppen, diepe dalen en alle andere clichés zijn op ons van toepassing.
En toch, toch keken we elkaar van de week aan en zeiden we: We zijn gelukkig.
De weg is hobbelig, maar niet onbegaanbaar. Als er een gat is, dan vangen we elkaar op en we tillen elkaar eruit.
En het uitzicht is werkelijk schitterend.
Want weet je, op zo'n hobbelige weg, kan je niet doorracen met 120 km/u de bochten door. Je moet een stapje terug. Je moet wat langzamer. En dus heb je tijd om eens goed om je heen te kijken en te zien hoe mooi het leven is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten