Doorzetten

M'n keel is droog, m'n voet doet zeer, al een tijdje, en ik heb steken in m'n maag.
Ik krijg geen lucht en het zweet gutst in straaltjes langs m'n rug. Ik denk dat ik harder ga als ik gewoon ga lopen.

Ik heb een slechte dag.
Misschien was het iets teveel van het goede.
Dit is de vierde dag op rij.
Vrijdag heb ik mezelf overvraagd.
Ik had vorige week ook nog eens de hele week gewerkt.
En ik heb net gegeten, en dat zit ook niet lekker.

Ik haal eruit wat erin zit.
"Dit kan je!"
"Elke stap is er 1 meer dan je een week geleden had kunnen denken"
"Dit is een overwinning"
"Nog een klein stukje, dat kan je wel"

En ik zet door.
Ik ren!
Ik ren ik ren ik ren.
Ik loop ook stukken, want tsja vorige week kon ik nog geen 5 meter rennen, dus 2 km gaat ook niet lukken.
En het voelt goed!
Ondanks dat ik zaterdag langere stukken rende, voelt dit als een overwinning.
Dat ik doorzet.

En dan, net als ik me afvraag of ik het laatste stuk niet gewoon zal gaan lopen, en een stuk zal afsnijden.
Dan is daar ineens mijn ritme. Mijn uiterst trage lopen-gaat-sneller-ritme. Maar hé, dat is mijn ritme.
En het is beter als het 'het-zit-op-de-bank-en-het-zapt-ritme'.
Ik voel me er goed bij, en het is nog gezond ook.

Beter dan al die stappen bij elkaar.
Al die stappen, waarvan ik vorige week nog niet wist dat ik ze kon zetten.
Beter dan dat is de change of mind.
The power of mind. Ik kan mezelf in een dip praten. 'Tot dat bruggetje is echt veel te ver'
En geloof me, ik kan dat heel goed.
Maar dan geef ik mezelf er even van langs "Pas op, jij! Je doet je best en dat is altijd goed! Je gaat tot die bocht en dan ga je lopen, want je moet nog een stuk" En dan zeg ik heel braaf tegen mezelf: "Oké, bij die bocht ga ik lopen" En dan ren ik stiekem toch door tot dat bruggetje.