Vanmiddag, keek ik even op uit mijn boek (Wat wil je nou-Cathy Kelly). En terwijl ik me losscheurde uit het leven van Mel- moeder van twee kinderen, met een fulltime baan, keek ik naar die twee van mij.
Ze hadden een klein akkefietje, zoals zo vaak tegenwoordig. Maar het loste zich vanzelf op en ze gingen verder in hun spel van vader en grootzus.
En ik besefte me ineens, hoe fijn ik het heb.
Hoe heerlijk ik het vind om nu gewoon even 5 weken thuis te zijn. Langzaam opstaan, de kinderen gaan hun gang.
Soms neem ik ze mee op sleeptouw.
Soms entertain ik.
Soms observeer ik.
Soms grijp ik in.
Soms doe ik m'n eigen ding.
En ik geniet van alles, echt waar. Want het is maar voor 5 weken.
Over 2,5 week alweer, werk ik me weer in het zweet in m'n klas.
Over 3,5 week, is een verdrietig kind op mijn knie, niet mijn kind.
Over 3,5 week observeer ik, enterain ik, grijp ik in, speel ik mee, om me daarna steeds af te vragen wat de volgende stap zou moeten zijn en hoe die in gaat passen in de groep, het thema, de schema's...
Over minder dan 5 weken, is mijn administratie alweer zover opgestapeld, dat ik thuis, achter de computer doe, wat ik kan. Dingen opzoek, verslagen tikken.
Simpelweg omdat ik ervoor koos om op tijd thuis te zijn voor het eten, zodat ik, als de kids naar bed zijn nog even door kon werken.
En dan geniet ik ook. Want ik vind m'n werk echt het allerleukste werk wat bestaat.
En is het niet heerlijk, dat deze allerleukste baan ter wereld, vrijwel naadloos aansluit bij de allerleukste mensen ter wereld?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten