Te snel groot

Het is heel bijzonder en heel gewoon.
Een dochter en een zoon.
Er zijn zoveel gezinnen met een dochter en zoon.

Maar die van mij zijn echt bijzonder.
Ze worden gewoon veel te snel groot!

Elke ochtend als Dinand bij mij in bed kruipt, heel dicht tegen me aan en me kusjes geeft en zegt dat hij van me houdt, dan vraag ik me af: "Hoe lang doet hij dit nog?"
Hij is 4 (en een half). Florine is 7 die komt lang niet altijd meer knuffelen.

Nee, zij zit in de creatieve fase: Ons huis vult zich langzaam met doosjes, knutsels, tekeningen en vooral met briefjes op deuren die de regels van die kamer vertellen.
Zij regelt haar dingen al helemaal zelf.
Met haar voer ik gesprekken over 'later als ik groot ben, wil jij dan op mijn kindjes passen? Want ik moet natuurlijk wel geld verdienen'  en 'wat zie je er leuk uit, mam'

Met hem gaan gesprekken over de plantjes op school die niet groeien in zand.
En over hoe iets gebouwd wordt.

Met haar voerde ik afgelopen week HET Sinterklaasgesprek: ze wilde wel eens weten hoe het nou zat met die cadeautjes die ze voor Sinterklaas had gevonden achter het schot. En ik kon niet meer wegkomen met: "Daar begrijp ik ook niets van" (Ma àm, het is toch jouw huis, jij weet het echt wel).
En ik wilde ook niet liegen.
We hebben een periode afgesloten. De magie van december krijgt voor haar nu een andere kleur.
Zij gaat van de magie van het ontvangen langzaam naar de magie van het geven. Te beginnen met een surprise die ze zal moeten maken.

Ze gaat ook wel eens 'alleen' naar school (gaat iets eerder weg dan Dinand en mij/Cas) of komt alleen naar huis.

Langzaamaan zetten we stapjes op weg naar zelfstandigheid.
Ze komen steeds meer los van ons, gaan steeds meer dingen zelf regelen. Ontdekken hun wereld, hun talenten en hun uitdagingen.
En wij zijn er steeds minder vaak op hen op te vangen als het misgaat.
Steeds vaker is dat de juf op school, of is er gewoon even helemaal niemand, omdat ze alleen buiten aan het spelen waren.

Ze zijn er aan toe. We hebben ze daarop voorbereid, we hebben uitgebreid gecontroleerd of ze zich ook echt aan de afspraken kunnen houden.
Ze ervaren dat ze altijd op ons terug kunnen vallen. Als ze zelf iets niet kunnen, ergens tegen aan lopen, stoute kinderen tegen komen, of zich niet begrepen voelen.
Ze weten dat hun geluk, onze prioriteit heef. En bovenal: ze weten dat we ontzettend van hen houden.

En ondertussen hopen wij, dat dat genoeg is.