Terug naar normaal

We zijn alweer 3 weken thuis.
En alles is weer normaal.
Ze gaat sinds anderhalve week weer hele dagen naar school. En daar is ze wie ze was voordat ze wegging: Slim, maar niet gefocust.
Ze heeft alweer twee keer gezwommen. Vandaag zelfs voor het eerst een rugslag gedaan.
We bouwen de blauwe puffen alweer af.
Het vernevel kapje en de neusbril uit het ziekenhuis liggen ergens in een vergeten hoek.
Ze is gewoon ons meisje, en de buien die ze heeft, zijn niet anders als voorheen.
Ze praat er niet over.
Ze tekent er niet over.
Ze droomt er niet over.

Het enige wat ze erover kwijt wilde was een briefje aan een klasgenootje:
IKVONTHETHILJAMURDATIKINHETSSIEKUNUISLAGVOORMENDIEVANFLORINE
(ik vond het heel jammer dat ik in het ziekenhuis lag voor Mandy van Florine)

Hij heeft er meer last van gehad,
Hij had nachtmerries en kon dan niet vertellen wat er aan de hand was.
Hij claimt mij, verschrikkelijk. Zodra hij ook maar denkt dat Florine mijn kant op komt, is hij er als de kippen bij om mij op te eisen. 'Samen spelen, samen delen' roept hij dan. Grapjas.

En ik?
Ik verbaas me over hoe flexibel kinderen zijn.

Weer

De lucht is weer grijs.
Het was vanmorgen ook echt weer koud in de serre.
We zochten onze jassen weer op.

De kaarsjes gaan weer aan 's avonds

Net als de tuinlamp

Het is weer tijd voor truien met breisels

Om tv kijken op de bank met een dekentje

En tijd voor nieuwe schoenen

Dag zomer!
Hallo herfst!!!!

Levensles

Ik leer een hoop,

 

Zo leer ik dat het zuurstofgehalte in je bloed best laag mag zijn als je slaapt.

Dat je hartslag laat zien hoe hard je werkt

 

 

Ik leer hoe je een zoutoplossing toedient

Hoe je een verneveling afsluit

Ik leer dat pleisters helemaal niet erg zijn, zolang ze maar de vorm hebben van een hartje.

 

 

Ik leer geduld te hebben. Heel veel geduld.

 

Ik leer een heleboel, van dokters en verpleegkundigen.

Maar de belangrijkste les, leer ik van haar:

Wat er ook gebeurt, Altijd blijven lachen

 

 

En dan zijn we hopelijk snel weer thuis.







Zwemles

Water.

Het is een ding.

Ik heb er een soort haat-liefde verhouding mee. Ik vind het heerlijk om te zwemmen. Maar al die uren in het zwembad (2 jaar voor m'n A en daarna op school de rest) hebben me wel een soort aversie van zwembaden opgeleverd.

Daarnaast zijn dingen als, zonder vleugeltjes het water in, door het ijs heen zakken en dat soort fratsen me niet bespaart gebleven.

 

Al met al kan je zeggen dat ik niet heel erg sta te springen om m'n kind naar zwemles te brengen.

Te meer omdat we wel baby en peuterzwemmen hebben gedaan, en we daarmee gestopt zijn omdat de kinderen zonder ouder het water in gingen en de juf me net iets te vaak niet door had dat mijn kind onder water was en niet uit zichzelf boven kwam.

 

 

Maar goed, ze moet het leren. En ze was deze zomer zo watervrij geworden. Dus we besloten dat ze maar eens op les moest gaan.

Al met al is het NOG enger als ze helemaal niet leert zwemmen.

 

 

Vorige week werden we gebeld dat er per vandaag een plekje was in badje 1.

 

Dus zondag kochten we wol en ik haakte als een gek deze week een tas in elkaar. Een echte zwemtas:

 

Ze vond hem heel mooi en heel stoer.

En daar gingen we op weg naar het zwembad:



 
Ze had er helemaal zin in.

En ik mocht deze keer langs de kant zitten, zodat ik haar goed in de gaten kon houden. En de meester, die ook!

 

Het was een leuke les.

Een klein clubje kinderen.

Een leuke meester.

En peerpressure. Dus iedereen deed gewoon wat de meester zei, ook als dat: "Spring van de boot in het water", was.

 

 

 



En ze had lol! Ze vond het helemaal leuk!

En daarbovenop kreeg ze ook nog een cadeau van het zwembad.

En die was natuurlijk vele malen cooler dan de tas die ze al had.........