We zijn alweer 3 weken thuis.
En alles is weer normaal.
Ze gaat sinds anderhalve week weer hele dagen naar school. En daar is ze wie ze was voordat ze wegging: Slim, maar niet gefocust.
Ze heeft alweer twee keer gezwommen. Vandaag zelfs voor het eerst een rugslag gedaan.
We bouwen de blauwe puffen alweer af.
Het vernevel kapje en de neusbril uit het ziekenhuis liggen ergens in een vergeten hoek.
Ze is gewoon ons meisje, en de buien die ze heeft, zijn niet anders als voorheen.
Ze praat er niet over.
Ze tekent er niet over.
Ze droomt er niet over.
Het enige wat ze erover kwijt wilde was een briefje aan een klasgenootje:
IKVONTHETHILJAMURDATIKINHETSSIEKUNUISLAGVOORMENDIEVANFLORINE
(ik vond het heel jammer dat ik in het ziekenhuis lag voor Mandy van Florine)
Hij heeft er meer last van gehad,
Hij had nachtmerries en kon dan niet vertellen wat er aan de hand was.
Hij claimt mij, verschrikkelijk. Zodra hij ook maar denkt dat Florine mijn kant op komt, is hij er als de kippen bij om mij op te eisen. 'Samen spelen, samen delen' roept hij dan. Grapjas.
En ik?
Ik verbaas me over hoe flexibel kinderen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten