Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik moeder werd. Vijf jaar geleden dat er een kindje op m'n buik werd gelegd, dat ik het vastpakte en gelijk voelde: Dit is goed.
Dat alle angst die ik niet had toegelaten in mijn hoofd, omdat ik maar 1 ding kon doen voor dit kindje en dat is: het er zo snel mogelijk uitlaten, al die angst ebte weg. Ze voelde als een normaal baby'tje. Niet iel, niet prematuur. klein, dik en rond.
Vijf jaar.
En dan is ze jarig. Ze had één grote wens: Een Storio.
Een Storio is een soort spelcomputer/e-reader waar je een verhaal kan meelezen en daarover spelletjes kan doen.
Ze wilde het zo graag. Zo graag!
En wij hadden dat ding natuurlijk al lang in huis.
Maar haar maakte ik wijs dat we eerst nog even goed onze centjes moesten tellen.
En vrijdag vertelde ik haar dat papa en ik de Storio toch te duur vonden, dat we een ander cadeau hadden gekocht, iets wat ze ook leuk vond.
En weet je wat ze zei? Die kleine tuttebel?
Haar grote ogen keken me hoopvol aan en ze vroeg: "Is het een kleurboek?"
Ik knikte van ja.
Ze wurmde zich uit mijn armen, danste in het rond. "Jeeeeee, een kleurboek! Krijg ik er ook stiften bij?"
En toen werd m'n hart zo warm, zo warm.
Mijn grietepiet, mijn Pien, die een verzameling kleurboeken heeft waar een paard de hik van krijgt, die is gewoon net zo blij met een kleurboek als met een Storio.
Alhoewel.
Nou moet je geen gekke dingen gaan zeggen.
Die Storio die is het wel.
We zien al twee dagen alleen maar dit:
Maar als je dan met haar bespreekt dat ze morgen haar cadeaubon mag gaan verzilveren en dat ze dan gelijk, als ze toch in de speelgoedwinkel is, kan kijken wat ze op haar verlanglijstje voor Sinterklaas wil zetten. (je weet maar nooit of er tenslotte ergens een Piet meeluistert. Ja, kan toch? Hij stuurt ze toch altijd vooruit?).
Dan zegt ze: "Sinterklaas mag zelf weten wat hij mij geeft"
"Ja, maar straks geeft hij je een politieauto"
"Nou en? Dan ga ik daarmee spelen"
Wat heerlijk, wat heerlijk, dat ze zo in het leven kan staan!
Dinand had er toch een hele andere visie op.
Dat hij gister niet jarig was, dat begreep hij wel nadat we hem dat hadden uitgelegd. Mama en zus krijgen vandaag de cadeaus. Daar kon hij best mee leven.
En natuurlijk bracht oma ook een cadeautje voor hem mee. Een oranje bus, dus hé, zijn jaar is goed.
Maar toen er vanmorgen nog steeds slingers hingen, toen kon hij toch echt maar 1 conclusie trekken.
Aan het ontbijt vroeg hij:
"Krijg IK nu een cadeau?
Ik ben jarig.
Zijn het auto's?"
En stiekem werd ik daar ook wel een beetje warm van.
(om niet te zeggen dat ik smolt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten