Het kleinste kamertje

Een doorn in m'n oog was het. Net 1 vierkante meter groot, maar toch.

Kijk hierom:

 

 

 

Om die tegeltjes uit 1978.

Om al die leidingen die er liepen.

Om die 723 gaten die in de tegels waren geboord.

Omdat het onwijs irritant schoonmaken was.

 

Dus we keken Walter heel lief aan

 



 

 

Onze kinderen vonden er dit van

 

(die trap is het volgende project)

 







En toen, na anderhalve dag, zag het er ineens zo uit:

Ik geloof dat ik op de wc ga wonen.

Verf

Het is schitterend weer buiten.
Je kan nog zonder jas.
Dit weekend gaat de regen met bakken uit de hemel vallen.

Maar dat zijn voor een bijna 5 jarige geen steekhoudende argumenten om toch buiten te gaan spelen.
Ze wilde verven.

En hij dus ook.

Nou goed kinderen. Dan gaan we verven.

En ondertussen borrelde er bij mij een basisideetje op voor een leuke knutsel voor het allereerste kinderpartijtje wat ik over een maand of 2 moet organiseren.

Voor de jongens.
En voor de meisjes worden die tandwielen natuurlijk bloemen. En ik wil even een mallete voor de letter.
Maar toch best leuk zo.

Een middag goed besteed!

Toekomst

Je droomt over de toekomst van je kinderen.
Je spaart ervoor.
Je hoopt dat ze in de gelegenheid komen om te kiezen wat ze willen, niet gehinderd door allerlei vervelende dingen die op hun pad kunnen komen.
Je probeert ze een stabiele basis mee te geven.
Je probeert ze te leren hard te werken, verantwoordelijk te zijn, iets voor een ander over te hebben, assertief te zijn, hun mogelijkheden te verkennen, door te zetten en bovenal lief te hebben.

Je hoopt dat ze gelukkig zijn, gelukkig blijven, gelukkig worden.
Je zet alles op alles om dat voor elkaar te krijgen.

En dan stap je op de fiets. En terwijl je probeert niet om te vallen, al fietsend over het smalle .achterpad met een kind voorop en één achter, vat je dochter van 'bijna 5' het samen als:

Ik neem later drie dieren, maar maar twee verschillende. Eén poes en twee honden. En dan ga ik van die dingen kopen die oma Sonja ook heeft (ze bedoelt riemen). En ik hoop dat ik twee kinderen krijg. Twee tegelijk, want als die dan snel groot worden, kunnen ze de honden uitlaten.

Adem in, adem uit

Ik zit naast haar op de bank. En ik hoor het slijm roggelen in haar longen. Ik hoor haar dieper ademhalen om genoeg lucht te krijgen. Over een poosje, een uurtje ofzo, gaat ze hoesten. Dan is de puf die ze net heeft gehad, met haar nieuwe voorzetkamer (een roze nog wel!) weer uitgewerkt en moet ze een nieuwe.
En als ik vanavond naar bed ga, zal ik nog wel een uurtje in de weer zijn met een meisje wat water wil drinken, hoest en proest, puft, hoest en proest tot die puf gaat werken en ze weer in slaap sukkelt. Tot die puf een paar uur later is uitgewerkt, ze wakker wordt en ziet dat het ochtend is. En dan heeft ze weer te weinig slaap gehad.
En dan is ze 's avonds helemaal op

Weet je waarom ze over je hart spreken als ze het over liefde hebben? Omdat het ook echt pijn doet in je hart als iemand van wie je houdt het moeilijk heeft. Omdat ik 's avond in bed, niet slaap voordat zij slaapt. En bij elke hoest voel ik dat in mijn hart.

En dus zaten wij vandaag bij de huisarts. En dus gaan we nog meer puffen, ook op school.
En dus is er vanmiddag bloed geprikt, om allergieën te constateren of uit te sluiten.
Nog zo'n moment waarbij mijn kind het uitschreeuwt en ik probeer om de zuster die het waagt om mijn kind pijn te doen niet helemaal knock out te slaan. Want dat kan ik weet je, als je aan mijn kind komt, dan kan ik dat.

En we melden ons over 2 weken op de kinderpoli.

Want ik wil haar zo zien:

Ik hoef geen gezond kind. Dat heb ik niet. Dat krijg ik ook niet, want, zo is mij vandaag verteld, astma laat altijd sporen na.
Maar ik wil wel een gelukkig kind. Een kind dat zich kan ontwikkelen tot het beste wat ze kan. En waarbij ze niet gehinderd wordt door lusteloosheid, slaapgebrek en benauwdheid.

Zomer In Nederland

Natuurlijk zou het fijn zijn: Lange zomerdagen, de kinderen de hele dag in de speeltuin met alle buurkinderen.

Of in het badje



Met de halve buurt (sorry geen foto's van andermans kinderen, en zeker niet in zwembroek, op mijn blog)

Dat je 's avonds de vuurkorf aansteekt en met een goed wijntje en dito boek in de tuin zit tot het zomaar ineens al een andere dag geworden is. Dat je samen gesprekken voert, zoals je vroeger deed, voordat de kinderen er waren.

Dat je bedenkt of je naar het strand wilt, of toch naar de Wollenbrand of het Prinsenbos. Dat het lekker is om 's avonds een patatje te eten op de Hoek.

Heerlijk zou het zijn, als zo'n dag als gister gevolgd werd door nog een stuk of 30 van die dagen.

Maar ja, we doen het er maar met 1 tegelijk.
En vandaag was het dan weer zulk weer:

En dat was ook wel heel lekker!

Aan De Fröbel

Niet heerlijker dan de kast open te trekken, alle spullen op tafel te zetten. En alle dagelijkse beslommeringen, grote en kleine zorgen opzij te zetten, en plaats te maken voor kleurencombinaties, kliederen met water, inkt, papier,lijm, lint, knoopjes, bloemen etc. en net zo lang schuiven tot het naar m'n zin is.

En in de vakantie, is daar gewoon eens lekker veel tijd voor!

 Af en toe even draaien met het koppie, want de foto's zijn verkeerd geupload en je kan ze hier niet draaien



En als ik geen zin heb in al die troep, ga ik lekker haken 

dit boekje heb ik eindelijk afgemaatk: onze foto's uit de winterefeteling

Hij

Twee jaar en 10 dagen geleden, zag hij er zo uit:

Hij lag een beetje dwars. Toen.

En nu?

Nou nu ziet hij er zo uit:



Hij is vrolijk. Hij praat in zinnen als: 'Nee, mama dat hoef ik niet meer'.
Hij heeft balgevoel: Hij schiet een gaande bal terug. En vaak in de goede richting.
Hij klimt zelf op de glijbaan, ook al is die 2,5 meter hoog.
Maar hij is wel behoudend. Nieuwe situaties zijn per definitie eng. Dan hangt hij aan ons als een aapje aan ons. (enne stiekem genieten we daar best een beetje van).
Maar als hij dan ontdooit is dan wil hij best cadeautjes uitpakken.

Hij had vandaag voor het eerst driftbuien. Waarvan de eerste midden in de Kruidvat. Hij wilde namelijk nog langer kijken naar de auto's die hij toch niet zou krijgen.
Auto's is namelijk een beetje zijn ding zeg maar. Cars is het helemaal. En Takel is favoriet.

Ga je met hem naar het restaurant en mag hij het toetje kiezen, dan kiest hij aardbeien. Als in aardbeien. Niet als in aardbeienijs of - pudding of -yoghurt, maar gewoon als aardbeien.

Maar gelukkig krijgt hij ook genoeg suiker binnen:



Aardbeien kwarktaart, dat dan weer wel. Van die, door mij zo zorgvuldig gemaakte verjaardagstaart heeft hij 2 hapjes genomen.

Hij kan heerlijk spelen



De auto's praten ook al tegen elkaar, het is een genot om naar te luisteren.

En hij slaapt uit tot wel half 8. En aangezien dat de afgelopen 2 jaar en 10 dagen half 6 was, is dat een echt prestatie.

En ja,  hij heeft een hele sterke wil.
En ja hij gebruikt al z'n kracht om te krijgen wat hij wil.
En ja, hij bespeelt me.

Maar hij maakt ook zo veel leuke grapjes (dan krijg ik geen kus maar een blaaskus, en hij heeft de grootste lol), en hij zegt uit zichzelf 'Hou van jou'

En hij is ons kind. En daardoor per definitie het allerleukste jongetje ter wereld!

Lezen

Ik was 5, bijna 6. De grote vakantie was begonnen, de halve straat was op vakantie, en wij nog niet.

En ik verveelde me dood.

Hoe het verder precies ging weet ik niet. Ik weet alleen nog dat ik bij de buurvrouw op zolder 'botjes' uit mocht zoeken uit een grote doos.

(bron http://www.zwijsenouders.nl/Over-ons/Uitgeverij-Zwijsen-voor-school-en-thuis.htm)

En ik leerde lezen. Binnen 2 weken las ik. En ik kon al lezen toen ik in groep 3 kwam.

Jarenlang fietste mijn moeder elke week naar de bibliotheek om 3 boeken voor me te halen.

De A - serie had ik snel uit. Ik las C boeken in groep 5.

's Avonds als het licht al lang uit hoorde te zijn, las ik stiekem verder. Het licht dat van de gang, door het raampje boven de deur naar binnen scheen, was precies genoeg.

Ik verslond boeken.

Op de middelbare school was lezen verplicht. Dus deed ik dat gewoon niet.

Eigenlijk is het lezen pas teruggekomen met Harry Potter. Sinds ik dat ontdekte, zo rond 2002, ziet mijn nachtkastje er altijd ongeveer zo uit.

Ik verslind die boeken en lees ze keer op keer.

Toen Florine klein was en langzaam dronk en ik haar 's nachts een uur zoet moest  houden met een speen omdat ze niet teveel mocht drinken, las ik de ontknoping: De relieken van de dood. Bij een klein lampje, dit keer afkomstig van de kledingkast.

Ik lees ook andere dingen hoor. Maar niet waar de kinderen bij zijn. Ik verlies mezelf in het verhaal en als ik al hoor dat ze me nodig hebben, dan wordt ik daar echt superchagerijnig van.

Harry, ken ik van buiten, daar mag je me rustig in storen....

En dan is daar mijn meisje. Het grietje wat zo op mij lijkt. Misschien nog wel meer in gedrag, dan uiterlijk (en dat zegt wat!).

Nog geen 5 is ze.

En dit is wat ze het liefste doet:



Dus kocht ik vandaag voor haar een kast, die je als bank kan gebruiken. Haar speelgoedkast verhuisde richting serre. En ze zocht zelf kussentjes uit.

Ze hakt en plakt alle woorden, maar weet wel wat ze leest, onthoudt de lijn van het verhaal en kan het ook navertellen.

Een woord als 'misselijk', levert geen enkel probleem op.

Ze danst door de kamer als ik aankondig dat we nieuwe boekjes gaan halen in de bibliotheek.

Ze is echt boos als die (ivm de vakantie) dicht blijkt te zijn.

Ze leest boeken 2, 3, 4 keer. Gewoon omdat ze het leuk vindt.

Omdat ze ontdekt dat een boek een hele wereld bevat. Dat je op reis kunt, zonder de kamer te verlaten.