Adem in, adem uit

Ik zit naast haar op de bank. En ik hoor het slijm roggelen in haar longen. Ik hoor haar dieper ademhalen om genoeg lucht te krijgen. Over een poosje, een uurtje ofzo, gaat ze hoesten. Dan is de puf die ze net heeft gehad, met haar nieuwe voorzetkamer (een roze nog wel!) weer uitgewerkt en moet ze een nieuwe.
En als ik vanavond naar bed ga, zal ik nog wel een uurtje in de weer zijn met een meisje wat water wil drinken, hoest en proest, puft, hoest en proest tot die puf gaat werken en ze weer in slaap sukkelt. Tot die puf een paar uur later is uitgewerkt, ze wakker wordt en ziet dat het ochtend is. En dan heeft ze weer te weinig slaap gehad.
En dan is ze 's avonds helemaal op

Weet je waarom ze over je hart spreken als ze het over liefde hebben? Omdat het ook echt pijn doet in je hart als iemand van wie je houdt het moeilijk heeft. Omdat ik 's avond in bed, niet slaap voordat zij slaapt. En bij elke hoest voel ik dat in mijn hart.

En dus zaten wij vandaag bij de huisarts. En dus gaan we nog meer puffen, ook op school.
En dus is er vanmiddag bloed geprikt, om allergieën te constateren of uit te sluiten.
Nog zo'n moment waarbij mijn kind het uitschreeuwt en ik probeer om de zuster die het waagt om mijn kind pijn te doen niet helemaal knock out te slaan. Want dat kan ik weet je, als je aan mijn kind komt, dan kan ik dat.

En we melden ons over 2 weken op de kinderpoli.

Want ik wil haar zo zien:

Ik hoef geen gezond kind. Dat heb ik niet. Dat krijg ik ook niet, want, zo is mij vandaag verteld, astma laat altijd sporen na.
Maar ik wil wel een gelukkig kind. Een kind dat zich kan ontwikkelen tot het beste wat ze kan. En waarbij ze niet gehinderd wordt door lusteloosheid, slaapgebrek en benauwdheid.