Start
Cas komt thuis, ik sta al klaar. Klaar voor een uitdaging waarvan ik denk dat hij te groot is. Only one way to find out.
1 km
Ik moet m'n weg even zoeken door een wegopbreking.
Het spettert.
En als ik de dijk opdraai, voel ik een straffe tegenwind. Zo hard, dat ik de muziek niet meer hoor.
2 km
Ik kan hier ook naar rechts, dat is de helft korter
3 km
De wind is weg. Ik ken deze weg goed van het rolschaatsen. Het regent ook niet meer en ik ben blij dat ik toch links ging.
4 km
Nog steeds op de bekende weg, maar ik wist niet dattie zo lang was! Ik haal de doelen die ik stel (aan het einde van dit liedje wil ik daar zijn) maar net.
'Hou vol' roept een meneer naar me. Ik doe m'n best.
5 km
Er rende net iemand voorbij met een hazewind hond. Die ging snel!!!!
Vergeleken met hem maak ik een ommetje op m'n dooie gemak.
Gelukkig stopt hij 100 meter verder. Ik denk dat hij een sprintje oefende.
Ik ben 36 min onderweg en ik zit op de helft.
6 km
Ik wacht op het dooie punt.
Het punt waarop ik tegen mezelf moet zeggen dat ik dit echt wel kan.
Hier kom ik eigenlijk nooit, maar ik zie wel wat bekends in de verte opdoemen.
Dat dooie punt, dat komt niet trouwens. Ik kachel lekker door.
7 km
Vanaf hier is elke stap die ik zet winst. Want vorige week rende ik al 7.
Ik kon zo doorlopen met oversteken. En het asfalt is opgehouden. Er zitten veel hobbels in de weg en ik verstap me een paar keer.
Ook deze weg ken ik wel, maar niet heel goed. Hier fiets ik altijd als ik naar Hoek van Holland fiets. Maar ja, meestal pak ik de auto. Ik weet niet precies hoe lang dit is.
Ik hoop maar niet dat ik hier val/struikel/overvallen word, want het is rustig en niemand die me gaat horen.
8 km
Nu ga ik het gewoon redden! Ik ga niet meer stoppen. Ik kan niet meer onderscheiden of die mensen 100 meter verderop nou naar me toe of van me aflopen. Als ik het probeer dan wordt ik duizelig. Ik focus me op het punt waarvan ik denk dat het tunneltje moet zijn.
9 km
Oké dat tunneltje was net iets verder. Dat viel tegen, ik was er even van in de war.
Maar ik loop weer onder aan een dijk en het einde daarvan is in zicht. Ik ben bijna thuis!
Ik heb wel pijn in m'n onderrug. Hoe kan je nou pijn in je onderrug krijgen van rennen?
10 km
Gered! En nog een beetje energie over. Ik loop uit: een rondje door de speeltuin.
O, ja, m'n stopwatch stond ook nog aan. Een kleine schatting, omdat ik al een tijdje uitloop: 1 uur 15 minuten.
zondag 24 november 2013
dinsdag 22 oktober 2013
3 + 3 = 6
Lieve Florine,
Vandaag werd je 6!
En 6, dat is zo'n leeftijd.... dat gaat ineens hard richting de 10.
Je krijgt steeds meer vat op de wereld om je heen.
Je bent een echt schoolmeisje nu, in groep 3.
Je was dan ook echt zenuwachtig voor je verjaardag gisteravond. Je viel pas om 23.00u in slaap.
En je was om 6.30 vanmorgen helemaal wakker.
Ik hou van je verjaardag, van de dag zelf.
Het grote feest is, meestal, nog een paar dagen weg. En de dag is rustig, maar feest.
We beginnen 's morgens in ons bed, waar je je cadeaus krijgt (lego friends paardenkamp, een fietszadel en een leuk shirt).
We kleden ons aan, ontbijten rustig. En terwijl papa en ik de slingers ophangen, begin jij alvast met het bouwen van je lego.
Opa Sjaak en oma Sonja zijn, toevallig thuis en waaien even aan. En Niels en Jolanda komen met Zoë, omdat ze niet op je grote feest kunnen komen.
Ik heb taart, maar jij hebt liever snoep.
Je speelt een paar keer even met Zoë en Dinand mee, maar je lego roept.
Je bouwt de hele dag.
Pas om 16.00 ben je klaar en ga je ermee spelen.
We gourmetten simpel. Je vindt het leuk en doet al best wel veel zelf.
En als je uitgegeten bent, dan ga je bouwen aan een ander lego pakketje wat je kreeg vandaag.
Je had een heerlijke dag en je viel snel in slaap.
Lieve Florine, ik hoop dat je zevende levensjaar een fijn jaar wordt.
Dat de leuke dingen die gaan gebeuren ruimschoots op gaan wegen tegen de minder leuke dingen, die ongetwijfeld ook je pad zullen kruisen.
Ik hoop dat je open en eerlijk blijft, dat je ons weet te vinden als je ons nodig hebt. Want, ook al ben je dan nu 6 en een hele grote meid en doe je al heel veel dingen zelf, wij zullen altijd achter je staan!
Liefs Mama
Vandaag werd je 6!
En 6, dat is zo'n leeftijd.... dat gaat ineens hard richting de 10.
Je krijgt steeds meer vat op de wereld om je heen.
Je bent een echt schoolmeisje nu, in groep 3.
Je was dan ook echt zenuwachtig voor je verjaardag gisteravond. Je viel pas om 23.00u in slaap.
En je was om 6.30 vanmorgen helemaal wakker.
Ik hou van je verjaardag, van de dag zelf.
Het grote feest is, meestal, nog een paar dagen weg. En de dag is rustig, maar feest.
We beginnen 's morgens in ons bed, waar je je cadeaus krijgt (lego friends paardenkamp, een fietszadel en een leuk shirt).
We kleden ons aan, ontbijten rustig. En terwijl papa en ik de slingers ophangen, begin jij alvast met het bouwen van je lego.
Opa Sjaak en oma Sonja zijn, toevallig thuis en waaien even aan. En Niels en Jolanda komen met Zoë, omdat ze niet op je grote feest kunnen komen.
Ik heb taart, maar jij hebt liever snoep.
Je speelt een paar keer even met Zoë en Dinand mee, maar je lego roept.
Je bouwt de hele dag.
Pas om 16.00 ben je klaar en ga je ermee spelen.
We gourmetten simpel. Je vindt het leuk en doet al best wel veel zelf.
En als je uitgegeten bent, dan ga je bouwen aan een ander lego pakketje wat je kreeg vandaag.
Je had een heerlijke dag en je viel snel in slaap.
Lieve Florine, ik hoop dat je zevende levensjaar een fijn jaar wordt.
Dat de leuke dingen die gaan gebeuren ruimschoots op gaan wegen tegen de minder leuke dingen, die ongetwijfeld ook je pad zullen kruisen.
Ik hoop dat je open en eerlijk blijft, dat je ons weet te vinden als je ons nodig hebt. Want, ook al ben je dan nu 6 en een hele grote meid en doe je al heel veel dingen zelf, wij zullen altijd achter je staan!
Liefs Mama
vrijdag 13 september 2013
Zomervakantie
 |
De voorkant van het boekje (hier op z'n kant). Hij opent door de strikken los te maken. |
 De bucket list (waarvan we door het mooie weer niet heel veel gedaan hebben). Rechts nog een band van papier die alle bladzijden bij elkaar houdt. Door het touwtje onder de knoop los te draaien gaat hij los. |
De eerste bladzijde: een doorkijkje naar:
Onze picknick in de speeltuin bij ons huis.
Links: De kinderen tekenen op de ramen van de serre.
Rechts: sprookjes wonderland. De flap met de klok en de bloem kan open en dan krijg je:
Nog meer foto's van Sprookjeswonderland en de bladzijde kan ook nog uitgetrokken worden.
Volgende bladzijde: Links klompen in Marken. Rechts een pagina met een slider: Speeltuinhoppen.
De pagina met de klompen kan ook open geklapt worden en dan:
Hier volledig op z'n kop (don't ask why), maar de foto's uit Volendam.
De pagina met de slider als je de slider verschuift: Ander speeltuintje
Deze pagina (ook op z'n kop) met slider: foto's van onze bezoekjes aan het strand
En als je de slider hier verschuift, dan deze foto
Hier weer een op z'n kop? Foto's gemaakt in Beekbergen. Bij die twee blauwe lintjes zit nog een klein boekje:
Ook op z'n kop, maar bosbessen plukken en eten.
En op de andere bladzijde zag je al een beetje: De cirkel op de tag houdt de flapjes op hun plaats: Foto's van een picknick in het park.
Ah, de foto's staan de goede kant op: Duinrell! Rechs is een doorzichtige, halve bladzijde, zodat het scharnier wat je hier ziet...
Ook hier te zien is. Nog steeds foto's uit Duinrell. De rechterbladzide is ook half, dus dat zwart daarachter
Zie je hier ook. Links foto's van de kinderen die marshmellows boven een vuurtje houden. Rechts een filefolder
Die hier openklapt met foto's van Dinand die pannenkoekbeslag mixt. en de tent die de kinderen een paar keer gebouwd hebben.
En last but not least: De drive in movie: De grote dozen die ik ombouwde tot auto's. Die de kinderen versierden en waar ze in zaten, met een bakje popcorn, toen ze een filmpje keken.
Kortom: Wij hadden een topzomer!
dinsdag 6 augustus 2013
Het beste van twee werelden
Vanmiddag, keek ik even op uit mijn boek (Wat wil je nou-Cathy Kelly). En terwijl ik me losscheurde uit het leven van Mel- moeder van twee kinderen, met een fulltime baan, keek ik naar die twee van mij.
Ze hadden een klein akkefietje, zoals zo vaak tegenwoordig. Maar het loste zich vanzelf op en ze gingen verder in hun spel van vader en grootzus.
En ik besefte me ineens, hoe fijn ik het heb.
Hoe heerlijk ik het vind om nu gewoon even 5 weken thuis te zijn. Langzaam opstaan, de kinderen gaan hun gang.
Soms neem ik ze mee op sleeptouw.
Soms entertain ik.
Soms observeer ik.
Soms grijp ik in.
Soms doe ik m'n eigen ding.
En ik geniet van alles, echt waar. Want het is maar voor 5 weken.
Over 2,5 week alweer, werk ik me weer in het zweet in m'n klas.
Over 3,5 week, is een verdrietig kind op mijn knie, niet mijn kind.
Over 3,5 week observeer ik, enterain ik, grijp ik in, speel ik mee, om me daarna steeds af te vragen wat de volgende stap zou moeten zijn en hoe die in gaat passen in de groep, het thema, de schema's...
Over minder dan 5 weken, is mijn administratie alweer zover opgestapeld, dat ik thuis, achter de computer doe, wat ik kan. Dingen opzoek, verslagen tikken.
Simpelweg omdat ik ervoor koos om op tijd thuis te zijn voor het eten, zodat ik, als de kids naar bed zijn nog even door kon werken.
En dan geniet ik ook. Want ik vind m'n werk echt het allerleukste werk wat bestaat.
En is het niet heerlijk, dat deze allerleukste baan ter wereld, vrijwel naadloos aansluit bij de allerleukste mensen ter wereld?
Ze hadden een klein akkefietje, zoals zo vaak tegenwoordig. Maar het loste zich vanzelf op en ze gingen verder in hun spel van vader en grootzus.
En ik besefte me ineens, hoe fijn ik het heb.
Hoe heerlijk ik het vind om nu gewoon even 5 weken thuis te zijn. Langzaam opstaan, de kinderen gaan hun gang.
Soms neem ik ze mee op sleeptouw.
Soms entertain ik.
Soms observeer ik.
Soms grijp ik in.
Soms doe ik m'n eigen ding.
En ik geniet van alles, echt waar. Want het is maar voor 5 weken.
Over 2,5 week alweer, werk ik me weer in het zweet in m'n klas.
Over 3,5 week, is een verdrietig kind op mijn knie, niet mijn kind.
Over 3,5 week observeer ik, enterain ik, grijp ik in, speel ik mee, om me daarna steeds af te vragen wat de volgende stap zou moeten zijn en hoe die in gaat passen in de groep, het thema, de schema's...
Over minder dan 5 weken, is mijn administratie alweer zover opgestapeld, dat ik thuis, achter de computer doe, wat ik kan. Dingen opzoek, verslagen tikken.
Simpelweg omdat ik ervoor koos om op tijd thuis te zijn voor het eten, zodat ik, als de kids naar bed zijn nog even door kon werken.
En dan geniet ik ook. Want ik vind m'n werk echt het allerleukste werk wat bestaat.
En is het niet heerlijk, dat deze allerleukste baan ter wereld, vrijwel naadloos aansluit bij de allerleukste mensen ter wereld?
vrijdag 2 augustus 2013
Zomer
De vakantie is pas twee weken oud. Het voelt als 2 maanden.
Het is zomaar zomer!
Al weken lang mooi weer, en dagen die dan wat minder zijn, ervaren we als een welkome afwisseling.
Mijn lijstje met leuke dingen voor deze zomer, had vooral regenactiviteiten in zich en we kunnen er dus nog niet heel veel van afvinken.
Tot grote teleurstelling van Florine, want die wil zooooo graag van een kartonnen doos een auto maken en dan daarin gaan zitten met een bakje popcorn voor de tv.
Die dingen die we wel ondernemen zijn lui, loom en heerlijk zomer!
We zijn al 3 keer op het strand geweest.
Vandaag verkozen we het, slechter bereikbaarder en voorzieningsloze Arendsduin boven slag Beukel. Goede zet, want kijkend vanaf mijn plekje op een rustig en overzichtelijk strand, zag ik een grote mierenhoop in zee en op het strand bij Beukel.
Wij zaten goed!
We hebben al gepicknicked in de speeltuin!
We vermaakten ons een dagje in Duinrell
En natuurlijk vierden we de verjaardag van Dinand.
Hij is gewoon al 3!
De trampoline die wij hem gaven wordt driftig gebruikt, net als de bootjesbaan.
Maar de absolute hit zijn de klusspullen. De halve dag loopt dat kind met oorbeschermers of een helm op z'n koppie. De bitjes van de boor zijn al tig keer kwijt geweest en weer gevonden, alles moet ineens geboord worden.
Onze klusjeslijst wil maar niet slinken en het huishouden is totaal z'n ritme kwijt.
Overdag speel ik met de kinderen, doe wat boodschapjes en ik lees.
Ik lees zo heerlijk veel!
Ik heb al 3 boeken gelezen deze vakantie.
En nu zit ik, voor het eerst in 3 jaar, midden in een boek wat míjn aandacht nodig heeft. Zo'n thriller waar je echt je kop bij moet houden. Die zelfs van mij verlangt dat ik af en toe een plaatje op zoek van bijv La Mappa dell'Inferno of de Ponte Vecchio. Kortom ik lees Dan Brown's Inferno.
Heerlijk dat dat ook weer kan (lees: dat de kinderen zo zelfstandig zijn dat ze niet mijn onvoorwaardelijke aandacht nodig hebben).
En ik scrap, ik scrap me een ongeluk. En ja ik weet dat het 30 graden is buiten, maar het is zo heerlijk! Ruimte in m'n hoofd om te creeëren.
De vakantie mag nog heeeeeeeeeeeeeeeeeel lang duren!
Het is zomaar zomer!
Al weken lang mooi weer, en dagen die dan wat minder zijn, ervaren we als een welkome afwisseling.
Mijn lijstje met leuke dingen voor deze zomer, had vooral regenactiviteiten in zich en we kunnen er dus nog niet heel veel van afvinken.
Tot grote teleurstelling van Florine, want die wil zooooo graag van een kartonnen doos een auto maken en dan daarin gaan zitten met een bakje popcorn voor de tv.
Die dingen die we wel ondernemen zijn lui, loom en heerlijk zomer!
We zijn al 3 keer op het strand geweest.
Vandaag verkozen we het, slechter bereikbaarder en voorzieningsloze Arendsduin boven slag Beukel. Goede zet, want kijkend vanaf mijn plekje op een rustig en overzichtelijk strand, zag ik een grote mierenhoop in zee en op het strand bij Beukel.
Wij zaten goed!
We hebben al gepicknicked in de speeltuin!
We vermaakten ons een dagje in Duinrell
En natuurlijk vierden we de verjaardag van Dinand.
Hij is gewoon al 3!
De trampoline die wij hem gaven wordt driftig gebruikt, net als de bootjesbaan.
Maar de absolute hit zijn de klusspullen. De halve dag loopt dat kind met oorbeschermers of een helm op z'n koppie. De bitjes van de boor zijn al tig keer kwijt geweest en weer gevonden, alles moet ineens geboord worden.
Onze klusjeslijst wil maar niet slinken en het huishouden is totaal z'n ritme kwijt.
Overdag speel ik met de kinderen, doe wat boodschapjes en ik lees.
Ik lees zo heerlijk veel!
Ik heb al 3 boeken gelezen deze vakantie.
En nu zit ik, voor het eerst in 3 jaar, midden in een boek wat míjn aandacht nodig heeft. Zo'n thriller waar je echt je kop bij moet houden. Die zelfs van mij verlangt dat ik af en toe een plaatje op zoek van bijv La Mappa dell'Inferno of de Ponte Vecchio. Kortom ik lees Dan Brown's Inferno.
Heerlijk dat dat ook weer kan (lees: dat de kinderen zo zelfstandig zijn dat ze niet mijn onvoorwaardelijke aandacht nodig hebben).
En ik scrap, ik scrap me een ongeluk. En ja ik weet dat het 30 graden is buiten, maar het is zo heerlijk! Ruimte in m'n hoofd om te creeëren.
De vakantie mag nog heeeeeeeeeeeeeeeeeel lang duren!
donderdag 27 juni 2013
Vechten
Ik kan niet vechten tegen iets waar ik geen invloed op heb. Het is niet zo dat als ik maar hard genoeg vecht, er geen tegenslagen zullen komen. En geloof me, ik heb het geprobeerd.
En dus heb ik besloten te vechten tegen iets waar ik dan in ieder geval invloed op heb: Me, Myself and I.
Ik vecht tegen mijn gebrek aanfysieke kracht mentale veerkracht bij fysieke inspanning.
Ik vond een site om een route te plannen. En zo heb ik nu een rondje van 5 kilometer (5 KILOMETER!!!! ik ren daarvan 4,6 km ).
Ik vecht alleen.
Zonder loopmaatje.
Zonder app
Zonder download.
Ik vecht tegen: 'Eigenlijk heb ik geen tijd' 'Ik ben echt heel moe' 'M'n broek is nog niet helemaal droog (alsof ik geen andere broeken heb)' 'We hebben net gegeten' en meer van dat soort onzin.
En dan moet ik nog gaan beginnen.
Het grote nadeel van het rondje dat ik loop, is dat ik 337 keer een punt tegenkom waarop ik als ik linksaf sla gewoon veel sneller thuis ben.
Ik vecht dat gevecht elke 337 keer.
Pas na ruim 3 kilometer komt dat punt waarop er geen zijwegen meer zijn en de kortste weg naar huis gewoon rechtdoor is.
En dan kom ik op die dijk het punt tegen waarop ik stuk ga.
Waarop ik niet meer 2 liedjes lang kan joggen. Waarop ik na anderhalf nummer eigenlijk al wil stoppen. En ik bijt door. Daar gaat het om. Doorlopen.
En elke keer win ik!
Elke keer lukt het me om langer te rennen *vandaag 2 km aan 1 stuk*
Elke keer ga ik door, ik sla niet af, ik geef niet toe.
Ik luister naar de liedjes op m'n mp3 speler, overdenk het leven, of kijk naar alles om me heen. En ik denk er vooral niet aan, dat ik ren.
En ik krijg er energie van!
De beloning voor een gevecht tegen iets waar je tegen kunt vechten, geeft je de energie voor die dingen in het leven waar je nou eenmaal geen invloed op hebt.
En dus heb ik besloten te vechten tegen iets waar ik dan in ieder geval invloed op heb: Me, Myself and I.
Ik vecht tegen mijn gebrek aan
Ik vond een site om een route te plannen. En zo heb ik nu een rondje van 5 kilometer (5 KILOMETER!!!! ik ren daarvan 4,6 km ).
Ik vecht alleen.
Zonder loopmaatje.
Zonder app
Zonder download.
Ik vecht tegen: 'Eigenlijk heb ik geen tijd' 'Ik ben echt heel moe' 'M'n broek is nog niet helemaal droog (alsof ik geen andere broeken heb)' 'We hebben net gegeten' en meer van dat soort onzin.
En dan moet ik nog gaan beginnen.
Het grote nadeel van het rondje dat ik loop, is dat ik 337 keer een punt tegenkom waarop ik als ik linksaf sla gewoon veel sneller thuis ben.
Ik vecht dat gevecht elke 337 keer.
Pas na ruim 3 kilometer komt dat punt waarop er geen zijwegen meer zijn en de kortste weg naar huis gewoon rechtdoor is.
En dan kom ik op die dijk het punt tegen waarop ik stuk ga.
Waarop ik niet meer 2 liedjes lang kan joggen. Waarop ik na anderhalf nummer eigenlijk al wil stoppen. En ik bijt door. Daar gaat het om. Doorlopen.
En elke keer win ik!
Elke keer lukt het me om langer te rennen *vandaag 2 km aan 1 stuk*
Elke keer ga ik door, ik sla niet af, ik geef niet toe.
Ik luister naar de liedjes op m'n mp3 speler, overdenk het leven, of kijk naar alles om me heen. En ik denk er vooral niet aan, dat ik ren.
En ik krijg er energie van!
De beloning voor een gevecht tegen iets waar je tegen kunt vechten, geeft je de energie voor die dingen in het leven waar je nou eenmaal geen invloed op hebt.
maandag 17 juni 2013
Doorzetten
M'n keel is droog, m'n voet doet zeer, al een tijdje, en ik heb steken in m'n maag.
Ik krijg geen lucht en het zweet gutst in straaltjes langs m'n rug. Ik denk dat ik harder ga als ik gewoon ga lopen.
Ik heb een slechte dag.
Misschien was het iets teveel van het goede.
Dit is de vierde dag op rij.
Vrijdag heb ik mezelf overvraagd.
Ik had vorige week ook nog eens de hele week gewerkt.
En ik heb net gegeten, en dat zit ook niet lekker.
Ik haal eruit wat erin zit.
"Dit kan je!"
"Elke stap is er 1 meer dan je een week geleden had kunnen denken"
"Dit is een overwinning"
"Nog een klein stukje, dat kan je wel"
En ik zet door.
Ik ren!
Ik ren ik ren ik ren.
Ik loop ook stukken, want tsja vorige week kon ik nog geen 5 meter rennen, dus 2 km gaat ook niet lukken.
En het voelt goed!
Ondanks dat ik zaterdag langere stukken rende, voelt dit als een overwinning.
Dat ik doorzet.
En dan, net als ik me afvraag of ik het laatste stuk niet gewoon zal gaan lopen, en een stuk zal afsnijden.
Dan is daar ineens mijn ritme. Mijn uiterst trage lopen-gaat-sneller-ritme. Maar hé, dat is mijn ritme.
En het is beter als het 'het-zit-op-de-bank-en-het-zapt-ritme'.
Ik voel me er goed bij, en het is nog gezond ook.
Beter dan al die stappen bij elkaar.
Al die stappen, waarvan ik vorige week nog niet wist dat ik ze kon zetten.
Beter dan dat is de change of mind.
The power of mind. Ik kan mezelf in een dip praten. 'Tot dat bruggetje is echt veel te ver'
En geloof me, ik kan dat heel goed.
Maar dan geef ik mezelf er even van langs "Pas op, jij! Je doet je best en dat is altijd goed! Je gaat tot die bocht en dan ga je lopen, want je moet nog een stuk" En dan zeg ik heel braaf tegen mezelf: "Oké, bij die bocht ga ik lopen" En dan ren ik stiekem toch door tot dat bruggetje.
Ik krijg geen lucht en het zweet gutst in straaltjes langs m'n rug. Ik denk dat ik harder ga als ik gewoon ga lopen.
Ik heb een slechte dag.
Misschien was het iets teveel van het goede.
Dit is de vierde dag op rij.
Vrijdag heb ik mezelf overvraagd.
Ik had vorige week ook nog eens de hele week gewerkt.
En ik heb net gegeten, en dat zit ook niet lekker.
Ik haal eruit wat erin zit.
"Dit kan je!"
"Elke stap is er 1 meer dan je een week geleden had kunnen denken"
"Dit is een overwinning"
"Nog een klein stukje, dat kan je wel"
En ik zet door.
Ik ren!
Ik ren ik ren ik ren.
Ik loop ook stukken, want tsja vorige week kon ik nog geen 5 meter rennen, dus 2 km gaat ook niet lukken.
En het voelt goed!
Ondanks dat ik zaterdag langere stukken rende, voelt dit als een overwinning.
Dat ik doorzet.
En dan, net als ik me afvraag of ik het laatste stuk niet gewoon zal gaan lopen, en een stuk zal afsnijden.
Dan is daar ineens mijn ritme. Mijn uiterst trage lopen-gaat-sneller-ritme. Maar hé, dat is mijn ritme.
En het is beter als het 'het-zit-op-de-bank-en-het-zapt-ritme'.
Ik voel me er goed bij, en het is nog gezond ook.
Beter dan al die stappen bij elkaar.
Al die stappen, waarvan ik vorige week nog niet wist dat ik ze kon zetten.
Beter dan dat is de change of mind.
The power of mind. Ik kan mezelf in een dip praten. 'Tot dat bruggetje is echt veel te ver'
En geloof me, ik kan dat heel goed.
Maar dan geef ik mezelf er even van langs "Pas op, jij! Je doet je best en dat is altijd goed! Je gaat tot die bocht en dan ga je lopen, want je moet nog een stuk" En dan zeg ik heel braaf tegen mezelf: "Oké, bij die bocht ga ik lopen" En dan ren ik stiekem toch door tot dat bruggetje.
maandag 20 mei 2013
Lijstje
Sinds kort maak ik lijstjes.
Het werkt bevrijdend. Hoofd leeg, lijstje vol.
Maar ook lijstjes van de leuke dingen die we kunnen doen.
Afgelopen meivakantie werkt het perfect. De kinderen bleven gezellig als we af en toe iets geks deden. En niets was echt gepland. Ik keek gewoon op m'n lijstje en deed wat mogelijk was.
Ik beloofde niets aan de kinderen, altijd was het een verrassing.
Soms kwamen ideeën spontaan in me op, soms waren het dingen waarvoor ik het internet afspeurde en soms werd ik op ideeën gebracht.
En echt waar, we doen de leukste dingen.
Deze zomer blijven we thuis.
En dus vraagt deze zomer om een lijstje.
En hier komtie:
- Naar de Wollenbrand om te zwemmen en/of picknicken
- Naar het strand
- Prinsenbos: wandelen, spelen (zwemmen)
-Delftse Hout: wandelen, kinderboerderij, waterspeeltuin, lunch bij Ikea
- Speeltuin de Kievit
- Buitenzwembad De Hoge Bomen
- Picknicken in het Oranje park
- Picknicken en wandelen in het Sportpark
- Uitwaaien op de Pier in Hoek van Holland
- Spelen in de Balij in Zoetermeer
- Spelen in de Speeldernis in Rotterdam
- De speeltuintjes in 's-Gravenzande waar we nooit komen verkennen.
- Pannenkoeken bakken
- Poffertjes bakken
- Cakejes bakken
- Taart maken
- Picknick in de woonkamer
- De Jungle in Vlaardingen
- Naar de Vogelkelder
- Spelen in het Westbroekpark
- Spelen in Ockenburgh
- Van een grote doos een auto knutselen en dan een drive in bioscoop met popcorn
-Verven
- Verkleedkleren maken van een vuilniszak
-Lunchen bij de croissanterie
- Naar het brandweermuseum in Hellevoetsluis
- Naar het van kinderen museum in Den Haag
- Op de ramen van de serre verven
- Spelen met pannen, water en echte ingrediënten (zout, pasta, thee, meel, suikerklontjes etc.)
- Dagje Duinrell
Gaan we alles doen?
Ik denk het niet.
Gaan we dingen twee keer doen?
Vast!
Maar 1 ding is zeker: Weer of geen weer, wij gaan ons zeker niet vervelen!
Het werkt bevrijdend. Hoofd leeg, lijstje vol.
Maar ook lijstjes van de leuke dingen die we kunnen doen.
Afgelopen meivakantie werkt het perfect. De kinderen bleven gezellig als we af en toe iets geks deden. En niets was echt gepland. Ik keek gewoon op m'n lijstje en deed wat mogelijk was.
Ik beloofde niets aan de kinderen, altijd was het een verrassing.
Soms kwamen ideeën spontaan in me op, soms waren het dingen waarvoor ik het internet afspeurde en soms werd ik op ideeën gebracht.
En echt waar, we doen de leukste dingen.
Deze zomer blijven we thuis.
En dus vraagt deze zomer om een lijstje.
En hier komtie:
- Naar de Wollenbrand om te zwemmen en/of picknicken
- Naar het strand
- Prinsenbos: wandelen, spelen (zwemmen)
-Delftse Hout: wandelen, kinderboerderij, waterspeeltuin, lunch bij Ikea
- Speeltuin de Kievit
- Buitenzwembad De Hoge Bomen
- Picknicken in het Oranje park
- Picknicken en wandelen in het Sportpark
- Uitwaaien op de Pier in Hoek van Holland
- Spelen in de Balij in Zoetermeer
- Spelen in de Speeldernis in Rotterdam
- De speeltuintjes in 's-Gravenzande waar we nooit komen verkennen.
- Pannenkoeken bakken
- Poffertjes bakken
- Cakejes bakken
- Taart maken
- Picknick in de woonkamer
- De Jungle in Vlaardingen
- Naar de Vogelkelder
- Spelen in het Westbroekpark
- Spelen in Ockenburgh
- Van een grote doos een auto knutselen en dan een drive in bioscoop met popcorn
-Verven
- Verkleedkleren maken van een vuilniszak
-Lunchen bij de croissanterie
- Naar het brandweermuseum in Hellevoetsluis
- Naar het van kinderen museum in Den Haag
- Op de ramen van de serre verven
- Spelen met pannen, water en echte ingrediënten (zout, pasta, thee, meel, suikerklontjes etc.)
- Dagje Duinrell
Gaan we alles doen?
Ik denk het niet.
Gaan we dingen twee keer doen?
Vast!
Maar 1 ding is zeker: Weer of geen weer, wij gaan ons zeker niet vervelen!
maandag 1 april 2013
Pasen
Je moet hard werken voor een beetje geluk. Zo zat ik dus op de fiets, kind voor, kind achter, versnelling die niet deed wat ik wilde. En ik trapte naar het bos. Dijk op, en weer af en weer op en weer af.
In het bos deden we de paasspeurtocht. De kinderen zochten lintjes, paasafbeeldingen en nummers. En ik brak m'n hoofd over vragen als 'Is een pimpelmees groter of kleiner dan een koolmees?' (ehhh) of 'Hoe heet een mannetjesduif?'.
Het laatste stuk tilde ik Dinand, want eigenlijk was het zijn slaaptijd en hij was moe.
Na een wandeling van 2 uur stapten we weer op de fiets.
Ik trapte weer de poten uit m'n lijf.
Maar het was zo leuk! Zo heerlijk en zo simpel deze tweede Paasdag.
Het zonnetje scheen en liet ons weten dat de winter echt voorbij gaat. Dat je er soms even op moet wachten, maar dat het altijd weer lente wordt. Altijd.
In het bos deden we de paasspeurtocht. De kinderen zochten lintjes, paasafbeeldingen en nummers. En ik brak m'n hoofd over vragen als 'Is een pimpelmees groter of kleiner dan een koolmees?' (ehhh) of 'Hoe heet een mannetjesduif?'.
Het laatste stuk tilde ik Dinand, want eigenlijk was het zijn slaaptijd en hij was moe.
Na een wandeling van 2 uur stapten we weer op de fiets.
Ik trapte weer de poten uit m'n lijf.
 |
| hier rijdt dinand paard eh boom |
Maar het was zo leuk! Zo heerlijk en zo simpel deze tweede Paasdag.
Het zonnetje scheen en liet ons weten dat de winter echt voorbij gaat. Dat je er soms even op moet wachten, maar dat het altijd weer lente wordt. Altijd.
zaterdag 19 januari 2013
De Boerenknol
Een damespaard gaat zo.....
Terwijl Dinand of Florine op mijn schoot schatert van het lachen, leren ze hun evenwicht te hervinden, en vertrouwen op mij, dat ik ze uit het 'gat in de weg' zal tillen en dat ze, hoe hobbelig het ook is, niet zullen vallen, want ik vang ze op.
Zo belangrijk.
Een levensles.
En die krijgen wij ook.
Onze weg is hobbelig de afgelopen jaren. Of we zitten op zo'n boerenknol, ik weet het niet.
Grote toppen, diepe dalen en alle andere clichés zijn op ons van toepassing.
En toch, toch keken we elkaar van de week aan en zeiden we: We zijn gelukkig.
De weg is hobbelig, maar niet onbegaanbaar. Als er een gat is, dan vangen we elkaar op en we tillen elkaar eruit.
En het uitzicht is werkelijk schitterend.
Want weet je, op zo'n hobbelige weg, kan je niet doorracen met 120 km/u de bochten door. Je moet een stapje terug. Je moet wat langzamer. En dus heb je tijd om eens goed om je heen te kijken en te zien hoe mooi het leven is!
Terwijl Dinand of Florine op mijn schoot schatert van het lachen, leren ze hun evenwicht te hervinden, en vertrouwen op mij, dat ik ze uit het 'gat in de weg' zal tillen en dat ze, hoe hobbelig het ook is, niet zullen vallen, want ik vang ze op.
Zo belangrijk.
Een levensles.
En die krijgen wij ook.
Onze weg is hobbelig de afgelopen jaren. Of we zitten op zo'n boerenknol, ik weet het niet.
Grote toppen, diepe dalen en alle andere clichés zijn op ons van toepassing.
En toch, toch keken we elkaar van de week aan en zeiden we: We zijn gelukkig.
De weg is hobbelig, maar niet onbegaanbaar. Als er een gat is, dan vangen we elkaar op en we tillen elkaar eruit.
En het uitzicht is werkelijk schitterend.
Want weet je, op zo'n hobbelige weg, kan je niet doorracen met 120 km/u de bochten door. Je moet een stapje terug. Je moet wat langzamer. En dus heb je tijd om eens goed om je heen te kijken en te zien hoe mooi het leven is!
Abonneren op:
Reacties (Atom)